مسير حركت انسان براى وصول به اين مقام , نفس انسان است يعنى در مسير تكامل انسان متحرك و مسافت يگانه است و به همين دليل قرآن كريم بر التزام به مسير بدينگونه هشدار مى هد كه يا ايها الذين آمنوا عليكم انفسكم

هر چه انسان به بيرون از خود فكر كند از خود غافل مى ماند و هر چه به تن بپردازد , از انسانيت خود دور مى ماند اگر آدمى به ياد خدا باشد خداوند به ياد او خواهد بود چه اين كه خداوند مى فرمايد فاذكرونى اذكركم

براى طى مسير تكامل بايد گام به گام در مسير جان پيش رفت , عمل در نخستين مراتب كمالى و مربوط به زندگى دنيا است و از اينرو با پايان پذيرفتن اين زندگى عمر آن به دليل وابستگى اى ك به طبيعت دارد به انجام مى رسد , وليكن حاصل آن كه معرفت و مشاهده است در جان آدمى باقى مى ماند و هر عمل اثرى خاص در مسير معرفت انسان مى گذارد و از اينرو انسان بايد اعمال و از آن برتر اخلاق و عقايد خود را كه به طور مستقيم در چان او اثر مى گذارند و به طور كلى غضب , شهوت و انديشه و عقل خود را به گونه اى مطلوب سازمان بخشد تا آن كه شهوت و غضب او كه مشترك بين انسان و حيوان است در اثر همراهى با تعقل به صورت ارادت و كراهت و در نهايت چهره رقيق شده آن به صورت تولى و تبرى ظاهر گردد