عقل را از عقيله باز شناس *** نبود همچو فربهي آماس

اي مرگ اگر نمرده اي دريابم *** ............................

دين برون آيد ار گنه بنهي *** سر پديد آيد ار کُلَه بنهي

ژاله ذلّ ز دل مران هر گز *** کز ره ذلّ رسي به گلشن عزّ

قامت عمر خويش را خَم ده *** ديده خشک خويش را نم ده

خم قامت که نم پذير بود *** صد کمان پيش او چو تير بود

زير بارند درختان که تعلّق دارند *** اي خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد

مفتقرا متاب رو، از درِ او به هيچ سو *** ز آن که مس وجود را فضّه او طلا کند

از علم به عين آمد و از گوش به آغوش *** .............................

بوييدم و بوسيدم و بر مردمک ديده نهادم *** .............................

باش تا صبح دولتش بدمند *** ...........................................

با صد هزار جلوه برون آمده که من *** با صد هزار ديده تماشا کنم تو را

تو را چنان که تويي هر نظر کجا بيند *** به قدر دانش خود هر کسي کند ادراک

نَفَس نَفَس اگر از باد نشنوم بويش *** زمان زمان چو گل از غم کنم گريبان چاک

هر که را رنجه داشتن دين است *** تن او نيست تن که تبين است

صبا به تهنيت پيرو مي فروش آمد *** که موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد

هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي *** درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

ز فکر تفرقه باز آي تا شوي مجموع *** به حکم آن که چو شد اهرمن سروش آمد

ز در درآ و شبستان ما منوّر کن *** هواي مجلس روحانيون معطّر کن

بگو به خازن جنّت که خاک اين مجلس *** به تحفه بر سوي فردوس و عود مجمر کن

در هوا سود نيست، زان بر گرد *** تا ز بودِ تو، بر نيارد گرد

قرآن ز قرآن پرس و بس *** ..............................