اسلام محمدي(ص) است كه تنها دين الهي محسوب مي شود و بشر بدان فرا خوانده شده است. نه چيزي كمتر از آن درخواست شده و نه چيزي بهتر از آن امكان دارد. دلايل خوبي در مورد اين اصل انحصاري اسلام در دست داريم: نخست آنكه دعوت اسلام، دعوت به اتحاد در ايمان است: شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوحينَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْراهيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فيهِ (شوري: 13)؛ از [احكام] دين، آنچه را كه به نوح درباره آن سفارش كرد، براي شما تشريح كرد و آنچه را به تو وحي كرديم و آنچه را كه درباره ي آن به ابراهيم و موسي و عيسي سفارش نموديم كه : دين را برپا داريد و در آن تفرقه اندازي مكنيد.»

اسلام خود را وسيله اي جهت رفع اختلافات يهود و نصارا معرفي مي کند. مصالحه اي كه از سوي اسلام طرح شده است، اصول مشترك بين يهوديت و مسيحيت را تصديق مي کند، و حضرت عيسي(ع) را به نه به عنوان «پسرخدا» و يا «ناجي»[1] بلكه يكي از بزرگترين پيامبران همه اعصار مي شمرد. مسيحيت در اين امر كه هدايت الهي به سوي نجات را، بدون قرباني شدن حضرت مسيح(ع) روي صليب نمي پذيرد، مرتكب خطا شده است. پيشنهاد هيك براي جبران اين خطا، به نظر برخي، ضايع كردن مسيحيت است. از سوي ديگر، اسلام از همان آغاز نسبت به اين امر توجّه داشت كه سعادت به وسيله اديان ديگر نيز در طي دوراني كه معتبر بودند دست يافتني است. بنابراين، اسلام تعاليم اساسي مسيحيت را تأييد مي کند، ولي فرعياتي از قبيل تثليث، بازخريد و تجسد را مردود اعلام مي کند. تمايل اسلام در تأييد پيامبران پيشيني كه از سوي خدا وحي دريافت كرده اند، تصديق آخرين