آلستون مدعي است كه دين باوران به جاي آنكه دين خود را به عنوان تبييني مشروط به فرهنگ از چيزي كه در اديان متفاوت از هم نظير دين يهود و بودا مشترك است، تلقي كنند، معمولاً آن را به طور واقع گرايانه مي پندارند.

رابعاً به نظر مي رسد كه کثرت گرايي ديني با مفهوم وحي در اديان ابراهيمي سازگار نباشد. بر اساس يهوديت، مسيحيت و اسلام، خداوند حقيقتاً خود را به بشر وحي مي کند. اگر در اين وحي، خداوند خود را به وسيله يكي از راه هايي كه مي توانست بر ما متجلي شود، توصيف مي کرد، نه آن گونه كه واقعاً هست و نه با اشاره به كاري كه واقعاً انجام مي دهد، وحي او« حداقل گمراهي و حداكثر دروغ و نيرنگ» بود.[1]

چالش معرفت شناختي کثرت گرايي ديني

مرسوم است كه براي بزرگداشت فلاسفه بزرگ، مقاله نامه اي انتقادي در شصتمين سالگرد تولدشان، منتشر مي کنند. اين نوع كتاب كه يادنامه[2] ناميده مي شود، معمولاً دربردارنده نقدهاي تند نسبت به فيلسوفي است كه مورد تقدير قرار گرفته است. گاهي فيلسوف اين فرصت را پيدا مي کند كه در بخش پاياني همان كتاب به نقدها پاسخ دهد. يادنامه اي كه دربزرگداشت ويليام پي. آلستون نگاشته شد،[3] شامل مقالات بسياري از مشاهير فلسفه دين بود كه از آن ميان مي توان به مقاله هاي الوين پلانتينجا،[4] پيتر فن اينواگن[5] و جرج