نماييم، به نظر مي رسد به هدايتي فراتر از آنچه كه در تجربه ديني خود دآريم، نياز داشته باشيم و آن تجربه ديني في نفسه نمي تواند پايه معتبري براي باور ديني باشد. در سنت اسلامي سالك[1] نه با تجربه ديني بلكه با معرفت)2) راه به جايي مي برد.

2. نظر آلستون درباره ارزش معرفتd تجربه ديني

اين نتيجه كه تجربه ديني نمي تواند في نفسه پايه معتبري براي اعتقاد ديني باشد، مورد نقادي ويليام پي.آلستون قرار گرفته است.[3] آلستون اظهار مي کند كه تجربه ديني مي تواند علي رغم مسائل كثرت اديان از اعتقادات ديني حمايت كند، به همان گونه که تجربه حسي از اعتقادات مربوط به جهان طبيعت حمايت مي کند. تفاوت ميان موقعيت نابيناها و فيل با كثرت اديان اين است كه در مورد فيل به راحتي مي توان راه هايي را تصور كرد كه نابيناها بتوانند اعتقادات خود را اصلاح كنند و به توافق برسند. فقط بايد كمي بيشتر فيل را لمس كنند. آلستون اظهار مي کند كه چون چنين راه هايي براي حل كردن تفاوتهاي ديني وجود ندارد، اين دو مورد مانند هم نيستند و عليرغم گزارش هاي متعارض تجربيات ديگران عاقلانه است كه اعتقادي مطابق تجربه دسترس پذير خود پيدا كنيم.

علاوه بر اين، آلستون چهار نكته قابل ذكر را در ارتباط با کثرت گرايي ديني مطرح مي کند:

نخست آنكه، آلستون مانند هيك از اول نشان مي دهد كه اميداور نيست با استدلال عقلي بتوان اين تفاوت ها را حل كرد. اين انديشه كه نوع تحقيقاتي كه با