تلقي شوند، نسبيت گرايي حاصل، به خود دين آسيب مي رساند، چنان كه منتقدين بارث استدلال كرده اند.[1] براي آنكه دين به جهان و امور دنيوي بپرازد، بايد حقايقش نه فقط الهي بلكه دنيوي نيز باشد و براي آنكه بتواند برتري حقايق الهي را از جهت وحياني بودنش نسبت به نظر انسان نشان دهد، بيان اين حقايق به عنوان وحي بايد از معيارهاي دنيوي اي كه شواهد تاريخي جايز مي داند بهاي بيشتري داشته باشد. كافي نيست كه براي اقوال الهي فقط در بازي زبان ديني مقام والا و ممتازي قائل شويم. پرداختن به دين مستلزم اين است كه حقيقت ديني از قلمرو خود فراتر رفته و لبريز شود تا جهت هر بازي ديگري را كه مايل به انجامش هستيم به سوي خدا تغيير دهد.

اگر واقع گرايي را در خصوص حقيقت ديني كنار بگذاريم، جز اسطوره هاي مقدس چيزي بر جا نمي ماند. اگر دين داري حقيقت مطلق نباشد و به مجموعه اي از داستانهاي آموزنده (جهت تعالي بخشيدن به فكر و اخلاق) و روشني بخش تنزل يابد، اهميت و ضرورت دعوت ديني از بين خواهد رفت.

تشخيص اين نكته كه اشكال ديدگاه نسبي گرايانه دقيقاً در كجا قرار دارد، داراي اهميت است. ابتدا ي ترين واكنش اين است كه قاطعانه اظهار كنيم كه منطق، صدق اجتماع نقيضين را ممتنع مي داند، و به همين خاطر است كه دعاوي متعارضي كه از سوي مسيحيان و مسلمانان طرح مي شود، نمي تواند همه صادق باشند. ولي نسبي گرا انتظار چنين واکنشي را دارد و پاسخي براي آن آماده كرده است: دعاوي ديني به طور مطلق صادق و يا كاذب نيستند، بلكه صرفاً نسبت به يك قالب ديني تفسيري صادق و يا كاذب هستند، درست