به لحاظ اجتناب از خلط و مغلطه بايد تمايز ديگري را مطمح نظر داشته باشيم و آن تفاوت ميان اين سه مسأله است كه كدام دين داراي حقيقت است، كدام يك وسيله نجات را فراهم مي کند، و خداوند انسان عصر حاضر را به كدام دين امر فرموده است. از نظر قرآن همه اديان الهي داراي نور و حقيقت هستند، ولي اين بدان معني نيست كه همه آنها با هم برابر هستند. و به اين معنا هم نيست كه در عصر حاضر همه آنها براي رسيدن به نجات و رستگاري مناسب هستند. اين نكته را هم نمي رساند كه برخي از ادياني كه قبلاً به متابعت از آنها دستور داده شده بود، ممنوع اعلام نشده باشند. به نظر مي رسد كه دكتر نصر اين تمايزات را خلط مي کند، آنجا كه مي نويسد:

چه بسا كساني به اين بهانه كه پيروان ساير اديان را جهنمي مي دانند، نتوانند ايمان خود را نسبت به دينشان حفظ نمايند. خردمند کسي است كه مهر و نشان الهي را در هنرهاي قدسي، تعاليم و آداب مقدس ساير سنتهاي ديني تشخيص دهد.[1]

بر اساس اين فرض كه خداوند مردم را در ادوار متفاوتي از تاريخ به لحاظ موقعتيهاي متغير اجتماعي و تاريخي به رعايت دستورات اديان مختلف حكم كرده و با توجه به اين نكته كه تنها ديني كه خداوند براي عصر حاضر امر كرده، اسلام است، بايد از خردمند متوقع باشيم كه نشان و آيت الهي را در ادياني كه خداوند پيشتر بدانها دستور داده و يا در آنچه كه از آنها به ميراث مانده تشخيص دهد. اما منشأ الهي يك دين را نبايد با اجازه الهي براي عمل به آن دين در عصر فعلي خلط كنيم و تصور كنيم كه مي توانيم آموزه هايي را كه اينك با آن دين در ارتباط هستند بپذيريم.

اگر انسان ديني را با خاستگاهي الهي كه قبلاً خدا بدان حكم كرده از روي تعصب يا علاقه افراطي نسبت به سنتهاي فرهنگي خود بر اسلام ترجيح دهد،