اصلاح دين به دست نمي دهد، ولي تأكيد مي کند كه خداوند اجازه نمي دهد ديني بزرگ به مدت دو هزار سال در اشتباه باقي بماند. نصر تا آنجا پيش مي رود كه اظهار مي کند حتي اگر اسناد تاريخي مي توانستند اثبات كنند كه حضرت مسيح(ع) و حواريون او هيچ اعتقادي به تثليث يا تجسد نداشتند، اين گونه آموزه ها براي مسيحيان متأخر امر و مشيت الهي محسوب مي شد.

هيك در پاسخ اظهار مي کند اين نكته در گفتار نصر كه خداوند اجازه نمي دهد اشتباهي اساسي در ديني بزرگ باقي بماند، مبتني بر پيش فرض انسان انگاري[1] حقيقت نمايي است كه از نظر هيك مقبول نيست. به نظر هيك مفهوم اراده الهي صرفاً بازتابي انساني نسبت به حقيقت نهايي است. پس از استنطاق هيك از نصر، نصر مي پذيرد كه مفهوم اراده الهي نه بر خود حقيقت في نفسه[2] بلكه در مورد برخي از نمودهاي آن صدق مي کند، هر چند اين نكته را نيز اظهار مي کند كه خداوند به نحوه تجلي خود توجه دارد، يعني چگونگي نحوه تجلي اش را خود اراده مي کند.

اگر در اين بحث اشكالي در انديشه دكتر نصر آشكار شده است، در ادامه بحث جايي كه او ظاهراً اصل عدم تناقض را انكار مي کند، اوضاع ناهنجارتر مي شود. او ادعا مي کند كه هر چند حضرت مسيح(ع) در اسلام و مسيحيت به دو گونه متعارض توصيف شده، با اين همه هر دو صادق هستند. او اذعان دارد كه چنين اظهار نظري از ديدگاه عقل گرايانه بسيار دشوار است.

پس از اين نكته، دكتر نصر اشاره اي دارد به ديدگاه ها و «مراحل مختلف شناخت» كه به وسيله آنها مي توان اين تناقض ها را حل كرد، ولي توضيح نمي دهد كه حضرت مسيح(ع) چگونه مي تواند در يك مرحله مصلوب[3] شود و در مرحله ديگر مصلوب نشود. او مدعي است كه صرفاً افراد برگزيده اي از متكفران پيشگام مي توانند ادعاهاي او را درك كنند و اين معرفت را با معرفت