اسلام نام دين و آيين الهى است كه همه پيامبران براى آن برانگيخته
شده و مردم را به سوى آن دعوت كرده اند. اما صورت كامل و جامع
دين خدا به وسيله خاتم پيامبران، حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله)، به
مردم ابلاغ شد و نبوّت پايان يافت و امروز با همين نام در جهان شناخته
مى شود.
يكى از امتيازات مهم اسلام نسبت به صورت هاى
ابتدايى آن، كامل و جامع بودن آن است. منابع چهارگانه اسلام (كتاب، سنّت،
عقل و اجماع) نظر اسلام را درباره هر موضوعى كشف مى نمايند و از
اين رو، علماى اسلام هيچ موضوعى را فروگذاشته و بلاتكليف تلقّى
نمى كنند.
آيين اسلام براى اين كه همواره راهبر بشر
باشد، داراى ويژگى ها و اصولى است كه مى توان به وسيله
آن ها سيماى آن را شناخت و به ديگران شناساند.
از نظر اسلام، منابع شناخت عبارتند از: طبيعت،
انسان، تاريخ، عقل و قلب آدمى. ابزار شناخت نيز عبارتند از: حواس، تفكّر و
استدلال، تزكيه و تصفيه نفس، و مطالعه آثار علمى ديگران. موضوع شناخت هم
مشتمل بر: خدا، جهان، انسان، جامعه و زمان است. همه اين ها، هم
شناختنى است و هم بايد آن ها را شناخت.
[1] اقتباس از: مجموعه آثار، مرتضى مطهّرى، ج 2 (وحى و نبوت)، ص 225 ـ 250.
اسم الکتاب : آموزه هايي از قرآن و حديث المؤلف : دیاری بیدگلی، محمدتقی الجزء : 1 صفحة : 45