واژگان

أَدْواء:جمع داء: درد، بيمارى

أَنِيق:زيباى شگفت انگيز

بَصائِر:جمع بصيرة: دليل، حجّت

الدَّليل: راهنما

ظَهِير: پشتيبان

عَمًى: كور دلى

غَرائِب:جمع غريب: ناآشنا، ديرفهم و مشكل

   (در اينجا: سخن نو و تازه)

الغَيّ: تباهى

الفاقَة: فقر، نيازمندى

الفَصْل: قاطع، روشنگر و برحق

قِطَع: جمع قِطْع: پاره

لاتُبْلى:كهنه نمى شود.

لاتُحْصَى:شمارش نمى شود.

لأَْوَاء: سختى، رنج

لايُضِلُّ:گمراه نكند.

لايَغُشُّ: فريب نمى دهد.

الهَزْل:شوخى، كلام بى فايده و سست

پژوهش و انديشه

   1ـ از قرآن چه انتظارى براى تأمين نيازهاى بشرى مى رود؟

   2ـ چرا مسلمانان به رغم داشتن قرآن، از ديگران عقب افتاده اند؟

منابع پيش نهادى

   1 ـ 1 ـ انتظار بشر از دين، عبداللّه نصرى;

   2 ـ 1 ـ اسلام و مقتضيات زمان، مرتضى مطهّرى;

   1 ـ 2 ـ علل عقب افتادگى شرق، امير شكيب ارسلان;

   2 ـ 2 ـ علل عقب افتادگى ما، ابوالاعلى مودودى.

نكته

جايگاه اصلى فعل در زبان فارسى در پايان جمله است، ولى در زبان عربى فعل جايگاه خاصّى ندارد و مى توان با اندك تصرّفى در ساختار جمله، فعل را در اول، وسط و يا پايان جمله به كاربرد. اما به طور كلى، جمله در زبان عربى به دو قسم تقسيم مى شود:

   1 ـ جمله اسميه كه اركان اصلى آن مبتدا و خبر هستند; مانند: /هو كلامُ اللّه/;

   2 ـ جمله فعليه كه دو ركن اصلى آن فعل و فاعل است; مانند: لا تُشْبِهْ كلامَ اللّه بِكلامِ البشرِ.