شكيبايى مى آفريند; خشونت و غلظت را از بين مى برد; عواطف انسانى را تلطيف و نيروهاى پراكنده را انسجام، قدرت و يكپارچگى مى بخشد; استعدادهاى باطنى آدمى را شكوفا و اراده و همّت را تقويت مى كند; به انسان عزّت و شوكت و سرافرازى عطا مى كند; و روح را جلا و صيقل مى دهد. ملاّى رومى، عارف بلندپايه قرن هفتم هجرى چنين سروده است:

از محبت تلخ ها شيرين شود از محبت مس ها زرين شود

از محبت دُردها صافى شود وز محبت دردها شافى شود

از محبت خارها گل مى شود وز محبت سركه ها مُل مى شود[1]

   از عشق الهى ـ انسانى در آيات و احاديث بسيارى، با واژه محبت و احياناً وُدّ و مودّت ياد شده است كه در ادامه، گل چينى از آن را تقديم مى داريم:

قرآن

﴿(قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ )﴾[2]

   ﴿(إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا)﴾[3]

   ﴿(لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوُفٌ رَحِيمٌ)﴾[4]

   ﴿(فَبِما رَحْمَة مِنَ اللّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ، فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الاَْمْرِ1فَإذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ)﴾[5]

   ﴿(...قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى ...)﴾[6]

   ﴿(وَ الَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدّارَ وَ الاِْيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لا يَجِدُونَ فِي