اين احتمال به ادلّه اى رد شده است : يكى اين كه كلمه ((امّالقرى )) اسم خاص نيست و بر مكّه به عـنـوان يـك صـفـت عـام ، نـه يـك اسم خاص اطلاق شده است . ام القرى يعنى : مركز قريه ها. هر نقطه اى كه مركز قريه هايى باشد ام القرى خوانده مى شود...(93)

در آيـه ديـگـر تـصـريـح شـده كـه آن حـضـرت (ص ) هـرگـز پـيـش از نزول قرآن به خواندن ونوشتن مبادرت نكرده است :

((وَ ما كُنْتَ تَتْلُوا مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتابٍ وَ لا تَخُطُّهُ بِيَمينِكَ اِذاً لاَ رْتابَ الْمُبْطِلُونَ))(94)

تـو هرگز پيش از اين كتابى نمى خواندى و با دست خود چيزى نمى نوشتى ؛ مبادا كسانى كه درصدد (تكذيب و) ابطال سخنان تو هستند، شك و ترديد كنند.

قـرآن مـجيد از اين لحاظ نيز معجزه است ؛ چون كسى باور نمى كند فردى درس ناخوانده بتواند مـقـاله اى مـعـمـولى و متوسط عرضه كند، چه رسد به عرضه كتابى چون قرآن ! آيا مى توان پذيرفت كه اين كتاب جز از سوى خداوند بر بنده اش وحى شده باشد؟

ه‌ ـ هـماهنگى و عدم اختلاف :

وجود نداشتن اختلاف در چنين كتابى دليلى روشن بر الهى بودن آن است . خداوند مى فرمايد:

((اءَفـَلاَ يـَتـَدَبَّرُونَ الْقـُرْاَّنَ وَلَوْ كـَانَ مـِنْ عـِنـدِ غـَيـْرِ اللّهِ لَوَجـَدُوا فـِيـهِ اخـْتـِلاَفـاً &كَثِيراً))(95)

آيا در قرآن تدبّر نمى كنند؟ و اگر از پيش غير خدا بود در آن اختلاف بسيار مى يافتند.

در قـوانـيـن و احـكـام قـرآن ، نـاسـازگـارى وجود ندارد. اين كتاب نظامى هماهنگ ، واقع بينانه ، قـابـل اجـرا و جـامـع ارائه كـرده كـه در آن ، هـم بـر عـقـل و استدلال و علم تكيه شده است و هم بر عواطف و روحيات و اخلاق . آرى ، اين است كتابى كه همگان را به آيينى استوار و متعادل فرا مى خواند:

((يَهْدى اِلَى الْحَقِّ وَ اِلى طَريقٍ مُسْتَقيمٍ))(96)

جهانى و همگانى بودن

هـر كـتـابـى بـه طـور مـعـمـول ، مـخـاطـبـان خـاصـى دارد كـه فـقـط بـراى آن هـا قـابـل اسـتـفـاده است . اما قرآن براى هر انسانى كه جوياى رشد و سعادت و پوياى راه عزّت و كـمـال بـاشـد، هـدايـتـگر است . در اين مسير، همه قشرهاى مردم از هر سرزمينى كه باشند، در هر عـصـرى پـس از نزول قرآن ، زن و مرد، عرب و عجم ، ثروتمند و فقير، با رنگ ها و زبان ها و سطح معلومات گوناگون ، از هدايت قرآن بهره مند مى شوند.

قـرآن كـريـم بـر خـلاف مكتب هايى كه گروه معيّنى را مورد خطاب خويش قرار مى دهند، پياپى هـمه انسان ها را با تعبيرهايى همچون ((يا اَيُّهَا النّاسُ))، ((يا بَنى آدَمَ)) و ((يا اَيُّهَا الاِْنْسانُ)) مـخاطب مى سازد و آن ها را به سبب انحراف از مسير صحيح زندگى سرزنش كرده ، با يادآورى پاداش ها و كيفرهاى دنيا و آخرت ، نسبت به اعمال صالح ، تشويق و از كردارهاى ناشايست نهى مى كند. قرآن كريم درباره فراگير بودن دعوت اسلام از زبان پيامبر(ص ) مى فرمايد: