به بيان ديگر , اطلاق بدلى در ناحيه مطلق اقتضا دارد كه ما صرف الوجود ازطبيعت را براى هر فردى از افراد و بر هر خصوصيتى از خصوصيات فرديه آن طبيعت تطبيق كنيم . لهذا , مى گوييم كه مكلف در مقام امتثال تخيير عقلى داردكه صرف الوجود را بر هر فردى و بر هر خصوصيتى از خصوصيات فردى آن طبيعت تطبيق كند . اگر اين طور باشد , مانعى براى تطبيق و معلق بودن بر عدم مجئى قرينه اى بر خلاف و عدم مجئى بيانى بر مراد نمى باشد . نهى تحريمى كافى استبراى آنكه بيان و قرينه باشد بر عدم امكان تطبيق صرف الوجود به فردى كه مورد نهى قرار گرفته است و مثل نهى در عبادت مى شود .

7 . مطلق و مقيدى كه نسبت به يكديگر مثبت هستند

اگر مطلق و مقيد , هر دو , مورد امر واقع شدند و مثلا گفته شد[ ( أعتق رقبة])كه مطلق است , چه رقبه كافره و چه مؤمنه , سپس در دليل ديگر گفته شد كه[ ( أعتق رقبة مؤمنة]) كه مقيد به خصوص رقبه مؤمنه مى شود , در اينجا گاه ذكر سببدر هر يك از اين دو مى شود و گاه ذكر سبب در هر دو نمى شود . و در دليلى هم كه ذكر سبب مى شود گاه در هر دو وحدت سبب وجود دارد , مثل آنچه در يك دليل بيان شده است[ : ( ان ظاهرت فأعتق رقبة]) : اگر ظهار كردى , كفاره اش عتقرقبه است و اين بيان مطلق است . در دليل ديگر نيز آمده است كه[( و ان ظاهرت