ج . عدم تقييد مطلق به يك دليل لفظى و يا دليلى لبى ( كه مثل همان اجماعباشد ) , چه اين دليل متصل باشد يا منفصل . چنانچه به هنگام تقييد دليل متصل باشد , اصلا براى مطلق ظهورى در اطلاق منعقد نمى شود , يعنى از اول مضيق است , و اگر تقييد به دليل منفصل باشد , حجتى از براى ظهور آن اطلاق نمى ماند , چون يك حجت اقوى آمده و حجت أولى را محكوم ساخته است . بنابراين , در صورت آمدن تقييد , چه به دليل لفظى يا به دليل لبى و اعم از متصل يا منفصل , نمى توان تمسك به اطلاق كرد .

د . عدم قدر متيقن در مقام تخاطب . بعضى از بزرگان گفته اند كه در مقامتخاطب نبايد قدر متيقن داشت . اگر در مقام تخاطب قدر متيقن داشته باشيم , بايد به همان مورد اكتفا كرد و نمى توان به اطلاق تمسك كرد . مقصود از قدر متيقن در مقام تخاطب مقام تفهيم و تفهم به حسب دلالت لفظى و وضعى است . در اينجا مى خواهند بگويند كه ما به هر قدر متيقنى توجه نداريم , چون هر چيزى قدر متيقن دارد . وقتى گفته مى شود[ ( اكرم العلماء]) , قدر متيقن چيست : عالم , عادل , هاشمى , فقيه , اعلم , متقى ؟

وقتى گفته شد[( اكرم العلماء]) , حكم بر طبيعت عالم بار مى شود[( العلماء ]) جمع محلى به الف و لام است و افاده عموم مى كند , و هر عالمى مستحق اكراماست . اين منى منافات ندارد كه بيان مذكور قدر متيقن داشته باشد ( يا خصوصياتى كه گفته شده است ) , اما قدر متيقن در مقام تخاطب غير از آنهاست, يعنى همان تفهيم و تفهم به حسب دلالت لفظى و وضعى است , يعنى قدر متيقن در مقام تخاطب به منزله قرينه لفظيه است در تقييد . و وقتى قدر متيقن به منزله اين معنى بود , قهرا ظهورى در اطلاق منعقد نمى شود .

در حقيقت , مقدمه چهارم كه همان متيقن و عدم وجود قدر متيقن در مقام تخاطب است , داخل در مقدمه سوم است كه عدم تقيد , به دليل لفظى و دليل لبى , متصل و منفصل است . به هر حال , مقدمه چهارم داخل در مقدمه سوم مى شود .