استناد كنندگان به اين روايت مى گويند مفهوم اين بيان آن است كه اگر عصيان خدا بود , دلالت بر فساد دارد و نتيجه اش آن است كه اگر خداوند و شارع مقدس امرى را نهى كرد و معامله اى را منهى دانست , اين نهى دلالت بر فساد دارد .چون اگر شخص بر خلاف آن نهى عمل كند , معصيت خدا را كرده است و اين وضع بر فساد معامله دلالت دارد .

روايت ديگرى است كه شيخ كلينى ( ره ) در[ ( كافى]) از زراره از ابى جعفر ( ع ) نقل مى كند :

[ ( سئلت عن رجل تزوج عبده امرأة بغير اذنه فدخل بها ثم اطلع على ذلك مولاه , قال عليه السلام : ذلك لمولاه , ان شاء فرق بينهما و ان شاء اجاز نكاحهما , فان فرق بينهما فللمرأة ما اصدقها الا ان يكون اعتدى فاصدق صداقا كثيرا , و ان اجاز نكاحهمافهما على نكاحهما الاول فقلت لابى جعفر ( ع ) فانه فى اصل النكاح كان عاصيا . فقال ابوجعفر عليه السلام : انما اتى شيئا حلالا و ليس بعاص لله , انما عصى سيده و لم يعص الله تعالى . ان ذلك ليس كاتيان ما حرم الله عليه من نكاح فى عدة و اشباهه]) .

در اينجا نيز وقتى راوى به حضرت امام باقر ( عليه السلام ) عرض مى كند كه اصل نكاح فاسد است , حضرت مى فرمايد : اصل نكاح فاسد نيست , فاعل فعل حرامى را اتيان نكرده و خداوند را عصيان ننموده است , بلكه فقط بر سيدش عصيانورزيده , و , بنابراين , نكاحى كه بدون اذن مولا موجود شده است مثل نكاح با محارم يا نكاح با زنى كه در عده است نمى باشد تا ذات نكاح و اصل نكاح محرم و فاسد باشد . تنها اشكالى كه هست اين است كه نكاح مذكور بدون اذن سيد واقع شده است , و در نتيجه[ ( ان اجاز]) نكاح درست مى شود , و اگر اجازه نداد ,[ ( فرق