فراطبيعى باشد. چنان‌كه معارف شيعه نيز با همه اختصاصى بودنش نمى‌تواند به‌عنوان ‌راز‌ مطرح باشد; زيرا اين معارف در ده‌ها حوزه حديث و فقه و چندين شهر بزرگ آن روز مطرح بود.

‌ واژه ‌باب‌ از نوعى ارتباط بسيار پنهانى امام (عليه السلام) با شيعيان خبر مى‌دهد. وقتى هرگونه ارتباط امام (عليه السلام) با افراد، زير ذره‌بين ماموران حكومتى است، بايد اسرار تشكيلاتى غيرمستقيم و بهوسيله ‌واسطه‌ها‌ ميان امام و شيعيان مبادله شود; زيرا كشف هر ‌رابطه‌اى‌ سرنخى براى نفوذ به اعماق تشكيلات خواهد بود.

‌ انتقام سرسختانه حكومت از برخى از كسانى كه اين عنوان‌ها را داشتند، روى برگرداندن امام (عليه السلام) از بعضى از شيعيان و حتى راندن برخى از علاقه‌مندان و سرزنش كردن آنان مؤيد اين تدبير معقولانه امام (عليه السلام) و وجود نوعى ‌تاكتيك‌ تشكيلاتى است. [1]

‌ چنان‌كه درباره وكلاى ائمه (عليهم السلام) مشاهده مى‌شود. وكيل يعنى حافظ و مسؤول گردآورى و تقسيم اموالى كه از نقاط دور و نزديك براى امام (عليه السلام) فرستاده مى‌شود. تدبير چگونگى گردآورى و مصرف اموال و اساساً پيش‌بينى چنين هسته‌اى به روشنى نمايان‌گر يكى ديگر از ابعاد كار تشكيلاتى امام (عليه السلام) و شيعيان است. [2]

امام (عليه السلام) و رخدادهاى مهم سياسى

جنبش مسلحانه زيدبن‌على‌بن‌الحسين يكى از حوادث مهم دوره امام (عليه السلام) است. زيد از رجال با فضيلت، شجاع، زاهد، دلير و دانشمند خاندان نبوت بود و براى سازمان‌دهى گروه‌هاى مخالف بنى‌اميه بسيار كوشيد، ولى موفقيت چشم‌گيرى به‌دست نياورد.

‌ زيد پس از پشت‌سر گذاشتن درگيرى‌هاى لفظى با هشام‌بن‌عبدالملك تصميم گرفت عليه قدرت حاكم برخيزد. او در صفر سال 123 هـ .ق در كوفه دست به يك حركت انقلابى زد و پس از دو روز درگيرى و مقاومت نظامى به شهادت رسيد. با همه تدابيرى كه ياران زيد براى حفظ حرمت پيكر وى انجام دادند; حاكم كوفه آن را از گور برون آورد، سر از تنش جدا ساخت; پيكرش را در محله ‌كناسه‌ كوفه به‌دار آويخت و تا سال‌ها بر چوبه‌دار نگاه داشت. [3]