كند، بدون شك با به كمال رساندن حقايق و جامع نمودن حقيقت، به رحمت وجود مقدّس حضرت حق خواهد رسيد. من دو نمونه از اين حقايق بيان شده قرآن كريم را برايتان مى‌گويم. خود شما هم تصديق خواهيد فرمود كه جز با كمال رساندن اين حقايق، يا با جامع نمودن حق، دسترسى به رحمت پروردگار ميسّر نخواهد بود. در آغاز سخنم، حقيقتى را عرض مى‌كنم كه به عنوان حكمى از احكام شرعيه پروردگار مطرح است. نماز در قرآن، در نزديك به صد و سه آيه، و از ابتداى آن تا آخرين جزءاش هم مطرح است و به طور يقين، سبب رساندن انسان به رحمت حق است، امّا شما در قرآن مجيد ملاحظه مى‌كنيد كه پروردگار نماز را درخيمه حيات نمازگزار به صورت يك واقعيت بيان نمى‌كند و به هر نمازى نظر ندارد. امضاى وجود مباركش كه عبارت است از پذيرش و قبولى او، كنار هر نمازى نمى‌آيد. در قرآن مجيد مى‌بينيد، حمله شديدى به نمازگزارنى شده است. شدت اين حمله، از كاربرد كلمه «ويل» درباره آن‌ها معلوم‌