از دل برون كردي دو عالم را به يك بار *** تا دل شود عرش خداي فرد سبحان

جان از صفا آيينه جانان نمودي *** دل از وفا خلوتگه سبحان نمودي

بر نفس كافر عرضه ايمان نمودي *** دل ساختي آيينه حق، كعبه جان

دخول به كعبه

در كعبه بشكستي بت نفس و هوا را *** بگزيدي از جان طاعت و عشق خدا را

بگرفتي آنجا عزم تسليم و رضا را *** تا يار بنوازد تو را در باغ رضوان

از كعبه جسم آمدي در كعبه دل *** چون عاشقان كردي به كوي دوست، منزل

آيينه دل گشت با رويش مقابل *** تا سازدت حسن ازل چون ماه كنعان

وداع بيت اللّه الحرام

وقت وداع خانه، صاحب خانه ديدي *** وزديده جان طلعت جانانه ديدي

در بحر عشق آن گوهر يك دانه ديدي *** عهدش دگر مشكن به مشكين موي جانان