جدا شدن از ديار و شهر، دل خود را از هر تعلقي آزاد كن، تمام مهمات خود را به كافي المهمات واگذار، در تمام حركات و سكنات بر خداي مهربان، اعتماد كن، گردن تسليم و رضا در پيشگاه او خم نما و به تقدير جنابش در حق خود راضي باش.

دست از ماديت بشوي، از راحت دنيا چشم گير، از فكر ملك و املاك و تجارت و برنامه هاي غير دوست بيرون شو و در اين سفر در اين انديشه نباش كه بعد از رفتن من چه مي شود ؟

آنچه در مقدمه اين سفر لازم است، آن است كه به وقت حركت، خود را از تمام حقوق الهي و خلق رهانده باشي و از جميع مظالم خود را خلاص كرده و از چاه طبيعت به در آمده باشي.

به قسمت اخير از دستور امام صادق  (عليه السلام) بيشتر توجه كنيد. گروهي گمان مي كنند اگر مقدار مال قابل خرج كردن در راه حج را پاك كنند و حقوق الهي و مردميِ آن را بپردازند، يا در برابر بدهي هاي خود از طلبكاران رضايت بگيرند، در حالي كه قدرت بر پرداخت دارند، به مقصد نهايي حج و مقامات باطني اين سفر الهي مي رسند.

در حالي كه بايد بدانند زائر حق بايد از آنچه ظلمت آور است خارج شود و قبل از سفر وجود خود را از تعلق ها و قيودي كه صاحب بيت نمي پسندد، آزاد كند كه اگر چنين نكند قدرت پرواز در آن فضا را نخواهد داشت، مي رود و برمي گردد، در حالي كه اين سفر تأثير چنداني به حال او نگذاشته.

آري، قبل از حركت به تعهدات مالي، اخلاقي، عقيدتي، علمي و روحي خود عمل كنيد كه در اين وادي تنها سبكباران راه دارند و بس.