«المؤمنُ آلِفٌ مألوفٌ»؛ [1]

«مؤمن انس مي‌گيرد، و ديگران [به آساني« با او انس برقرار مي‌کنند].

با دقت در روايت فوق درمي‌يابيم که آن حضرت، انس گرفتن و الفت برقرار کردن را، از ويژگي‌هاي مؤمن مي‌داند. در جايي ديگر پيامبر (صلّي الله عليه وآله) فرموده:

فرداي قيامت نزديک‌ترين شما به من، کسي است که خوش‌خوتر و به مردم نزديک‌تر باشد.[2]

اميرمؤمنان علي (عليه السلام) نيز مي‌فرمايد:

«طُوبَي‌لِمَنْ يَأْلَفُ النَّاسَ‌وَيَأْلَفُونَهُ‌عَلَي‌طَاعَةِ اللهِ‌»؛ [3]

«خوش به حال آن که در راه طاعت و عبادت خدا، با مردم انس گيرد و مردم نيز با او الفت برقرار کنند».

با توجه به کلام اميرمؤمنان (عليه السلام) اين انس و الفت بايد انس و الفتي مثبت باشد؛ انس و الفتي که برمحور طاعت حق و عبادت باشد. بنابراين الفت با کساني که انسان را به سوي معصيت سوق دهند و از او مجرم و خطاکار بسازند، ممنوع و کاري نامشروع و سبب خرابي دنيا و آخرت انسان مي‌شود.

[1] مستدرک الوسائل، ج8، ص450.

[2] ميزان الحکمه، ج1، ص170.

[3] همان.