كسى كه با قرآن در ارتباط باشد، حريص نيست؛ بخيل نيست؛ مغرور نيست، سينه به عنوان من سپر نمى‌كند؛ رياكار نيست؛ فاسد نيست؛ ظالم نيست. مگر مى‌شود آدمى آيات قرآن مجيد را در كشور وجودش وارد كند و در اين كشور اين همه حيوان درنده مثل: حرص، حسد، بخل و كينه، باز هم آن جا بمانند و جا خوش كنند.

پس وقتى آدم با قرآن معالجه بشود؛ در عمرش به كسى شرّى نمى‌رساند و از سود رساندن هم دريغ نمى‌ورزد: «الْخَيْرُ مِنْهُ مَأْمُولٌ وَ الشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ»[1]، اگر اين گونه باشد: «وَ شِفَاءٌ لِمَا فِى الصُّدُورِ»[2]، قرآن حق دارد كه درباره خود چنين بگويد كه دارو است.

[1] 2. ديلمى، إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 1، ص 198.

[2] 1. يونس: 57.