هر دو آيه را معنا مى‌كند، پيغمبر (ص) مى‌فرمايد: در روز قيامت خدا اجازه سخن گفتن را به اولين و آخرين نمى‌دهد. براى همين، ابتداى قيامت در سكوت سنگينى است: «يَوْمَ يَأْتِ لَاتَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلّا بِإِذْنِهِ».[1] در قيامت به اولين كسى كه خدا اجازه مى‌دهد كه سخن بگويد، من هستم. من از جايم بلند مى‌شوم و اولين سخنى كه مى‌گويم نه با همه مردم هست و نه با امتم؛ بلكه تنها با خداست. اولين سخنم چنين هست. من به اجازه پروردگار، با او سخن مى‌گويم، در حالى كه با يك دستم قرآن مجيد را بلند مى‌كنم و با دست ديگرم، دست على، زهرا، حسن و حسين: را مى‌گيرم و به پروردگار مى‌گويم از امت من بپرس كه بعد از مردن من، با اين دو چكار كردند؟ مى‌ايستم تا خدا جوابم را بدهد؛ تا خدا از تك تك امتم بپرسد كه با قرآن و با اهل‌بيت: من چه كردند. شماها كه خوش به حالتان‌

[1] 1. هود: 105.