الإنفاقُ مِن إقتَار ، وَالبِشْرُ لِجَميعِ العَالَمِ ، وَالإنصافُ مِن نَفسِهِ[1] .

هزينه كردن مال در عين تنگدستى ، برخورد با گشاده رويى با همه ى مردم و انصاف دادن به همگان از سوى خود .

انفاق

قرآن مجيد و روايات به طور مكرر از انسان خواسته اند كه بخشى از مال خود را براى حلّ مشكل تهيدستان و كارهاى خير و امور عام المنفعه هزينه كنند ، گرچه خود هنگام انفاق در مضيقه ى مالى و فشار مادى قرار داشته باشند !!

راستى ، انفاق چه خصلت باارزشى است كه معارف الهيه انسان را گرچه تنگدست باشد به انجام آن دعوت كرده اند .

ممكن است تنگدست بگويد حكم پرارزش انفاق شامل حال من نمى شود ; زيرا چراغى كه به خانه رواست به مسجد حرام است .

ولى اسلام اين توجيه را كه انسان را از يكى از بهترين خصلت ها و از پى آن از پاداش هاى عظيم الهى محروم مى كند نمى پذيرد . اسلام انفاق تنگدست را به اندازه ى شأن مادى او از وى خواسته است .

در كتاب هاى قديمى نقل شده : هنگامى كه نمروديان براى سوزاندن ابراهيم آتش فراوانى افروخته بودند ، جبرئيل زنبورى را ديد كه به سوى آن آتش مى رود تا آب بسيار اندكى كه با دهانش حمل مى كند روى آن آتش بريزد . به او گفت : مگر ممكن است اين آب بسيار اندك اين آتش فراوان را خاموش كند ؟ زنبور گفت : من هم به اندازه ى ظرفيتم وظيفه دارم به خاموش كردن اين آتش كمك كنم ، كوچكى من و حجم غيرقابل توجه دهان من باعث نمى شود كه من وظيفه ى الهى خود را ترك كنم ، بر من هم لازم است در اين دستگاه الهى به اندازه ى توان

[1] كافى : 2 / 103 ، باب حسن البشر ، حديث 2 ; بحار الانوار : 71 / 169 ، باب 10 ، حديث 37 .