كسى كه عهده دار يتيمى شود و هزينه ى او را نيز به عهده گيرد ، من و او مانند اين دو در بهشتيم و بين دو انگشت مسبّحه و وسط خود را پيوند داد ( تا نزديك بودن چنين انسانى را در بهشت با خود نشان دهد ) .

اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود :

مَا مِن مُؤمِن وَلاَ مُؤمِنَة يَضَعُ يَدَهُ عَلَى رَأْسِ يَتيم مُتَرحِّماً لَهُ إلاّ كَتَبَ اللهُ لَهُ بِكُلِّ شَعرَة مَرَّتْ يَدُهُ عَلَيها حَسنةً[1] .

مرد و زن مؤمنى نيست كه از روى مهرورزى دستش را بر سر يتيم بگذارد مگر اين كه خدا به هر مويى كه دستش بر آن بگذرد حسنه اى براى او مى نويسد .

پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود :

إنّ اليتيمَ إذا بَكى اهتَزَّ لَه العَرشُ فَيقولُ الربّ تَبارَكَ وتَعالى : مَن هَذَا الَّذى أبكى عبدِى الَّذى سَلَبَتهُ أبوَيهِ فِى صِغَرِه ؟ فَوَ عِزَّتِى وَجَلاَلِى لاَ يَسْكُتُه أحدٌ إلاّ أوجبتُ لَه الجنّة[2] .

بى ترديد هنگامى كه يتيم گريه كند ، عرش به خاطر او به لرزه آيد ، پس پروردگار متعال مى فرمايد : چه كسى اين بنده ى مرا كه در كودكى پدر و مادرش را از او گرفتم به گريه انداخت ؟ به عزت و جلالم سوگند احدى او را ساكت نمى كند مگر اين كه بهشت را بر او واجب مى كنم .

اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود :

أحسِنُوا فِى عَقبِ غَيرِكُم ، تُحْفَظُوا فِى عَقبِكُم[3] .

[1] ثواب الاعمال : 199 ; بحار الانوار : 72 / 4 ، باب 31 ، حديث 9 .

[2] ثواب الاعمال : 200 ; بحار الانوار : 72 / 5 ، باب 31 ، حديث 12 .

[3] نهج البلاغه : 833 ، حكمت 264 .