يَا أيُّها النّاسُ إنَّما هُو اللهُ وَالشَّيطانُ وَالحقُّ وَالبَاطِلُ وَالهُدَى وَالضَّلالَةُ وَالرُّشْدُ وَالغَىُّ وَالعاجِلَةُ وَالآجِلَةُ وَالحَسناتُ وَالسَّيِّئاتُ ، فَما كَانَ مِن حَسَنات فَللهِِ وَما كَانَ مِن سَيِّئات فَلِلشَّيطانِ لَعَنهُ اللهُ[1] .

اى مردم خدا و شيطان و حق و باطل و هدايت و گمراهى و رشد و بيراهه ، دنيا و آخرت ، خوبى ها و بدى ها ، پس آنچه از خوبى هاست براى خداست و آنچه از بدى هاست براى شيطان است كه لعنت خدا بر او باد .

2 ـ عدالت در خشنودى و خشم

پيامبر اسلام مى فرمايد : ديگر حقيقتى را كه حضرت حق به من سفارش فرمود رعايت كنم اين است كه به هنگام خشنودى و خشم ، عدالت را در مورد همگان رعايت كنم و از افراط و تفريط در برخورد با مردم بپرهيزم .

گاهى ممكن است انسان در هنگام خشنودى و رضايت ، و زمان خشم و غضب دچار افراط يا تفريط در عمل و اخلاق و بويژه در تعريف و ستايش يا مذمت و سرزنش يا داورى و قضاوت شود . سفارش حضرت حق اين است كه چه هنگام خشنودى و چه زمان خشم و غضب از افراط و تفريط بپرهيزيد و عدالت را در امورى كه كنار اين دو حالت بايد لحاظ نماييد ، مراعات كنيد .

مردم در پاره اى از امور به فرامين حق بويژه در مسأله ى داورى و قضاوت و شهادت و گواهى به سود و زيان طرفين نزاع ، به سبب خشنودى از كسى كه با او نسبت دارد و خشم بر طرف ديگر ، دچار افراط و تفريط مى شوند و از اين ناحيه حقّى را از صاحب حقّى پايمال و حرامى را در اختيار طرف ديگر قرار مى دهند و زمينه ى خشم خدا را براى خود فراهم مى آورند .

[1] كافى : 2 / 15 ، باب اخلاص ، حديث 2 .