از ديدگاه قرآن و روايات ، دنيا مدرسه اى است كه بايد در آن معرفت آموخت ; خزينه اى است كه بايد در آن گنج سعادت اندوخت ; خياط خانه اى است كه بايد در آن براى جسم و جان لباس طاعت و عبادت دوخت ; و گذرگاهى است كه بايد از آن به سوى آخرت كوچيد ; و مزرعه اى است كه بايد در آن بذر ايمان و عمل و اخلاق كاشت .

بدان اى دل اگر هستى تو عاقل ^^^ كه يك دم مى نشايد بود غافل

به روز و شب عبادت كرد بايد ^^^ دل و جانت قرين درد بايد

از آن بخشيدت اى جان زندگى را ^^^ كه تا بندى كمر مر بندگى را

به راه بندگى چون اندر آيى ^^^ به قدر وسع خود جهدى نمايى

عبادت را اساس راه دين دان ^^^ عبادت بود مقصودش يقين دان

به كارت هرچه آمد ظاهر شرع ^^^ بياموز از فقيهى اصل تا فرع

وضو و غسل و اركان طهارت ^^^ تمامت فهم كن اندر عبادت

همان حكم نماز و روزه ى خويش ^^^ بخوان و فهم كن آن گه بينديش

همان حكم زكات و حج يك سر ^^^ اگر مالت بود بر خوان ز دفتر

همان حكم حلال و هر حرامى ^^^ همى خوان تا كه يابى نيك نامى

ز شخص عالم اين يكسر بياموز ^^^ كه تا روزت شود پيوسته فيروز

ز غير حق تبرى كن تو جانا ^^^ كه تا بينا شوى در راه و دانا

قيامت و دروگران

در صحنه ى باعظمت قيامت بيش از دو دسته ى دروگر وجود ندارد :

1 ـ دسته اى كه نگاهشان به دنيا ـ زمانى كه در دنيا بودند ـ نگاهى صحيح و درست بود ، و بر پايه ى آن نگاه ، دنيا را مزرعه ى آخرت به حساب آوردند ، و به همين سبب همه ى توان و همت خود را براى كاشتن بذر ايمان و عمل