آلودگى‌اى فراگير است و داراى مسكّن ويژه نيست؛ فقط در چشم سكونت نمى‌گيرد؛ فقط در گوش، و يا در زبان، يا در دست، يا در شكم، يا در شهوت نمى‌گيرد. خطر «گناه»، خطرِ سنگين و فراگيرى است؛ يعنى همان‌طور كه باطن را مى‌گيرد، فكر را هم مى‌گيرد؛ قلب را هم مى‌گيرد؛ نفس را هم آلوده مى‌كند.

در اين جا لازم است به سه نمونه از آلوده‌كنندگى «گناه» و منازلى كه در مسير آلوده‌سازى انتخاب مى‌كند، اشاره كنم. البته، بيان اين نمونه‌ها براى اين است كه انسان بداند گناه مى‌تواند به همه جا نفوذ بكند. سند اين سخن هم قرآن مجيد است: «بَلَى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَهً و أَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ».[1] ضمير أَحَاطَتْ‌، به انسان بر مى‌گردد. از اين آيه مى‌شود فهميد كه «گناه» اين توان را دارد كه تمام وجود

[1] 1. بقره: 81.