زين‌العابدين (ع). اين كتاب، دعاها و نيايش‌هاى او است. گفتند كه آقا سيّد! ايستگاه مقصد ما نزديك است، ما چهار نفر را شيعه كن تا دستمان پاك باشد كه بتوانيم اين كتاب را بگيريم. من كتاب را با گريه به آن‌ها دادم و آن‌ها هم با گريه از ما خداحافظى كردند. موقع خداحافظى، آن زن به ما گفت، شما من را نجات داديد. من بيدار نبودم. من خواب بودم:

مرده بودم، به سخن‌هاى تو گشتم زنده‌

خفته بودم، صفت حسن تو بيدارم‌[1]

[1] 1. اوحدى مراغه‌اى‌