و ثروت او وسيله پروازش به سوي کمال، و عامل رسيدنش به رضاي حق مي گردد.

صاحبان عقل و درايت در مدت عمر خود هدف و مقصدي جز لقاي حضرت محبوب و رسيدن به خانه آخرت، براي بهرهوري از نعمت هاي بي پايان الهي نداشتند و مي دانستند اين مقصود جز با معرفت و عمل قابل تحصيل نيست و مواظبت بر تحصيل معرفت و تداوم عمل راهي جز سلامت و صحت بدن ندارد و سلامت بدن بستگي به آب و نان و پوشاک و مسکن دارد، روي اين حساب بايد بدنبال مال و ثروت رفتن، و مال و ثروت جز از طريق زحمت و کسب مشروع بدست نمي آيد، بنابر اين کسب مشروع لازم و بيکاري و سربار ديگران بودن حرام است.

به اين خاطر تجارت و کسب براي آنچنان مقصد بزرگي که عبارت از لقاء حق است، عين عبادت و محض بندگي است و براي تأمين آن منظور مقدس، رعايت تقوا در بدست آوردن مال از واجبات الهي و از احکام رباني است.

چون مال بدست آمد، در حقيقت نعمت خدا بدست آمده، اين نعمت بايد در جايي مصرف شود که صاحب نعمت به آن دستور داده; از جمله مراحل مصرف خوردن و آشاميدن براي تأمين سلامت بدن و صحت جسم و خوراندن بديگران است.

چون صحت و سلامت بدن بدست آمد، و ثروت و مال در اختيار ماند، مسأله استطاعت و قوّت و قدرت براي عبادت خدا بوسيله زيارت بيت و حجّ خانه بدست مي آيد و زمينه اجراي اين فريضه بزرگ