احاطه نموده و از اين جهت شبيه‌ترين مردم در رفتار و كردار به رسول‌خدا بود. شگفتا، او چه موجودى است كه رسول‌خدا به هنگام ورودش به او خير مقدم مى‌گويد و دست او را مى‌بوسد و در مكان خويش جاى مى‌دهد؟

او چه حقيقتى است كه به هنگام قيامت و صحنه محشر جبرئيل از طرف راستش و ميكائيل در جانب چپش، و اميرالمؤمنين على بن ابى‌طالب عليه السلام در پيشاپيش او، و دو آقاى جوانان اهل بهشت، حضرت امام‌حسن و حضرت امام‌حسين عليهما السلام در پس او حركت مى‌كنند و آن‌چنان باجلالت وارد بهشت مى‌شود و خداوند به او مى‌فرمايد از من بخواه تا عطا نمايم و هرچه خواهى اجابت نمايم؛ و او در جواب خداوند عرض مى‌كند: «أنت المُنى وفوق المُنى»؛ تو كه برتر از هر آرزوئى، آرزوى منى؛ و از خداوند تقاضا مى‌كند كه محبّين مرا به آتش دوزخ مسوزان؛ و خداوند مى‌فرمايد: قبل از خلقت آسمان‌ها و زمين با خود عهد نموده‌ام كه محبّين تو را به آتش دوزخ نسوزانم.

مقصود از نقل اين مطلب آن است كه، شخصيتى كه اينچنين مورد احترام خدا و رسول‌خدا و انبياى الهى است و كلام و وجود و حركات او در ملك و ملكوت و در دنيا و آخرت تأثير گذار است، آيا بر ما نيست كه هرچه بيشتر خود را به اين حقيقت نورانى نزديك نماييم؟! و آيا بر جامعه ما به‌خصوص خواهران محترمه ما، سزاوار است كه از اين خير كثير و كوثر الهى كه براى همه عالم و آدم است دور باشند؟!