حضرت
صادق (ع) مىفرمايد: هنگامى كه خداوند متعال در مورد بندهاى [از بندگانش] اراده
خير مىكند، عنايت و توجهى به او مىكند كه حتّى در زمان ارتكابِ معصيت نيز مشمول
آن عنايت و توجه است؛ به اين كيفيت كه اگر گناهى از آن بنده صادر شود، خداوند او
را به بلا و گزندى مبتلا مىكند تا بر اثر ابتلاى به آن ناراحتى توجهش به خداوند
جلب شود و متذكر استغفار و عذرخواهى شود و نسبت به آن گناه، از خداوند تبارك و
تعالى طلب غفران و عفو داشته باشد.
اما
در مقابل «
إِذَا
أرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً فَأذْنَبَ ذَنْباً
»
اگر خداوند تبارك و تعالى عنايت و توجّه خود را از بندهاى دريغ داشت، هنگام معصيت
يا پس از ارتكاب گناه با او به گونه ديگرى معامله مىكند؛ به اين صورت كه نعمتى را
به او عنايت مىكند تا بر اثر
[1]. اين درس در جلسه «نود و ششم» و «يكصد و
ششم» خارج اصول معظم له ايراد گرديده است.