درس سى و پنجم‌ [1] خير كثير؛ «زهراى اطهر (س)»

سوره مباركه كوثر- كه بر وزن فوعل و به معناى خير كثير است- در باره صديقه طاهره، حضرت فاطمه زهرا (س) نازل شده است.

اگرچه احتمالات زيادى در اين‌باره وجود دارد، ولى آياتى كه ذيل آيه اوّل آمده است شاهد بر اين مطلب است؛ خصوصاً وقتى مى‌فرمايد: (إِنَّ شانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ)، آن كسى كه تو را در معرض شِيْن و بدگويى قرار مى‌دهد و پشت سر تو مى‌گويد: «هذا رَجلٌ ابتَر» بدان كه خودش اين چنين است و فرزندى نداشته و اثرى از او نخواهد ماند؛ اما ما به تو كوثر عطا كرديم. [2] پس معلوم مى‌شود كه كوثر با (إِنَّ شانِئَكَ هُوَ

[1]. اين درس در جلسه چهل و پنج خارج اصول (قطع) معظم له ايراد گرديده است. (سيرى كامل دراصول فقه، چاپ اول، ج 9، ص 483)

[2]. اعجاز اين سوره: اين سوره سه پيشگويى بزرگ را در بردارد:

- از يك سو اعطاى خير كثير را به پيامبر (ص) نويد مى‌دهد اگرچه «اعطينا» به صورت فعل ماضى است، ولى ممكن است از قبيل مضارع مسلم باشد كه در شكل ماضى بيان شده است. و «خير كثير» تمام پيروزيها و موفقيتهايى را كه بعداً نصيب پيامبر اكرم (ص) شد و هنگام نزول اين سوره در مكه قابل پيش‌بينى نبود، شامل مى‌شود.

- از سوى ديگر، خبر مى‌دهد كه پيامبر (ص) بدون عقبه نخواهد بود، بلكه نسل و دودمان او به طور فراوان در جهان وجود خواهند داشت.

- از سوى سوم خبر مى‌دهد كه دشمنان او ابتر و بى‌دنباله خواهند بود، اين پيشگويى نيز تحقق يافت،