حضرت در قسمت سوم روايت مى‌فرمايد: «

وَالْمَوْتُ فِى رِقَابِنَا

»؛ درحالى صبح كردم كه مرگ همانند طوق در گردن هاى ما است.

يعنى هيچ فاصله‌اى بين ما و مرگ وجود ندارد. مرگ گريبان انسان را گرفته و هيچ علت و سبب ظاهرى هم لازم ندارد.

بسيارى از افراد را ديده‌ايم كه از سلامتى كاملى برخوردار بودند؛ شب با سلامت كامل خوابيدند ولى در يك لحظه زندگى آنان به پايان رسيده؛ و ديگر از خواب برنخاستند. [1]

[1]. قال أميرالمؤمنين (ع): فَبَادِرُوا الْعَمَلَ وَ خَافُوا بَغْتَهَ الْأَجَلِ فَإِنَّهُ لَا يُرْجَى مِنْ رَجْعَهِ الْعُمُرِ مَا يُرْجَى مِنْ رَجْعَهِ الرِّزْقِ مَا فَاتَ الْيَوْمَ مِنَ الرِّزْقِ رُجِى غَداً زِيَادَتُهُ وَ مَا فَاتَ أَمْسِ مِنَ الْعُمُرِ لَمْ يُرْجَ الْيَوْمَ رَجْعَتُهُ الرَّجَاءُ مَعَ الْجَائِى وَ الْيَأْسُ مَعَ الْمَاضِى (فَاتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُون). (نهج البلاغه، خ 114، ص: 169) پس در اعمال نيكو شتاب كنيد و از فرارسيدن مرگ ناگهانى بترسيد؛ زيرا آنچه از رزق كه از دست رفته، اميد بازگشت آن وجود دارد؛ اما عمر گذشته را نمى‌شود باز گرداند، آنچه را امروز از بهره دنيا كم شده مى‌توان فردا به دست آورد؛ امّا آنچه ديروز از عمر گذشته، اميد به بازگشت آن نيست، به آينده اميدوار و از گذشته نا اميد باشيد از عذاب خدا بترسيد و جز بر حالت مسلمانى نميريد.

قَالَ أميرالمؤمنين (ع): خَطَبَنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) فَقَالَ: أَيُّهَا النَّاسُ! الْمَوْتَهَ الْمَوْتَهَ الْوَحِيَّهَ الْوَحِيَّهَ لَاتَرُدُّهَا سَعَادَهٌ أَوْ شَقَاوَهٌ جَاءَ الْمَوْتُ بِمَا فِيهِ بِالرَّوْحِ وَ الرَّاحَهِ لِأَهْلِ دَارِ الْحَيَوَانِ الَّذِى كَانَ لَهَا سَعْيُهُمْ وَ فِيهَا جَاءَ الْمَوْتُ بِمَا فِيهِ بِالْوَيْلِ وَ الْحَسْرَهِ وَ الْكَرَّهِ الْخَاسِرَهِ لِأَهْلِ دَارِ الْغُرُورِ الَّذِينَ كَانَ لَهَا سَعْيُهُمْ وَ فِيهَا رَغْبَتُهُم. (بحار الأنوار، ج 74، باب 6، ص: 112) اميرالمؤمنين (ع) نقل مى‌كنند كه رسول خدا (ص) براى ما خطبه خواندند و در خطبه خود فرمودند: اى مردم! مرگ با سرعت مى‌رسد و كسى را ياراى آن نيست كه با خوشبختى و بدبختى آن را از آمدن باز دارد، بعد از مرگ يا سعادت يا شقاوت است، مرگ با آن‌چه همراه دارد رسيده، مرگ مژده بشارت و آسايش براى اهل آخرت مى‌باشد. كسانى كه در دنيا براى آخرت كه خانه زندگى و جاودانى است كار كرده و براى آن جهان زاد و توشه تهيه كردند، ولى براى كسانى كه براى دنيا كار كردند و سعى و كوشش خود را براى زندگى در جهان فانى به كار بردند زيان‌كارى و خسران و وبال مى‌آورد و آن‌ها در روز قيامت سودى نخواهند داشت و گرفتار خسران و عذاب خواهند شد.