مسأله 97: وضو بايد به قصد قربت انجام شود؛ يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد و لازم نيست نيّت را به زبان آورد، يا از قلب خود بگذراند، بلكه همين مقدار كه مى‌داند وضو مى‌گيرد كافى است، بطورى كه اگر از او بپرسند:

چه مى‌كنى؟ بگويد: وضو مى‌گيرم.

مسأله 98: هرگاه وقت نماز به قدرى تنگ است كه اگر انسان بخواهد وضو بگيرد، تمام نماز يا قسمتى از آن بعد از وقت خوانده مى‌شود، بايد تيمم كند. ليكن اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است، بايد وضو بگيرد.

وضوى جَبيره‌اى‌

دوايى كه بر زخم و مانند آن مى‌گذارند يا چيزى كه با آن زخم و شكستگى را مى‌بندند، «جَبيره» نام دارد.

مسأله 99: شخصى كه بر اعضاى وضويش زخم يا شكستگى است، اگر بتواند بطور معمول وضو بگيرد، بايد چنين كند؛ مثلًا روى زخم باز است و آب برايش ضرر ندارد و يا روى زخم بسته است، ولى باز كردن آن امكان دارد و آب براى آن ضرر ندارد.

مسأله 100: چنانچه زخم بر صورت يا دست است و روى آن باز است و آب ريختن روى آن ضرر دارد، بايد اطراف آن را بشويد و اگر كشيدن دست تر بر آن ضرر ندارد، دست تر بر آن بكشد.

مسأله 101: در وضوى جبيره‌اى بايد جاهايى كه شستن يا