قضاى آن را بجا نياورد، بايد علاوه بر قضا، براى هر روز يك مُدّ طعام به فقير بدهد و اگر با عذر قضاى آن را بجا نياورد بنابر احتياط واجب، علاوه بر قضا بايد يك مُدّ طعام هم به فقير بدهد.

مسأله 389: اگر به سبب بيمارى نتواند روزه بگيرد و آن بيمارى تا رمضان سال بعد طول بكشد قضاى آن ساقط مى‌شود، ولى بايد براى هر روز يك مُد طعام به فقير بدهد.

روزه مسافر

مسأله 390: مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نمى‌تواند در آن سفر روزه بگيرد، ولى بايد قضاى آن را بجا آورد. و مسافرى كه نمازش را تمام مى‌خواند؛ مثل كسى كه شغل او سفر است، بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 391: اگر روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت كند، بايد روزه خود را تمام كند و صحيح است.

مسأله 392: اگر روزه‌دار پيش از ظهر مسافرت كند، وقتى به «حدّ ترخّص» برسد؛ يعنى به جايى برسد كه صداى اذان شهر را نشنود و ديوارهاى آن را نبيند، بايد روزه خود را باطل كند و اگر پيش از آن روزه را باطل كند، علاوه بر قضا، بنابر احتياط واجب كفّاره هم دارد.

مسأله 393: مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مكروه است.