و همچنين اگر همسر مناسبى براى دختر پيدا شود و بخواهد با پسرى كه شرعاً و عرفاً هم كفو او مى‌باشد ازدواج كند و پدر و جدّ پدرى بدون جهت مانع مى‌شوند و سخت‌گيرى مى‌كنند در اين صورت نيز اجازه آنان لازم نيست، و همينطور اگر دختر باكره نباشد اجازه پدر و جدّ لازم نيست، حتّى در صورتى كه بدون شوهر رفتن، به او نزديكى شده باشد.

مسأله 1860: اگر پدر و جد پدرى مسلمان نباشد ولى دختر باكره رشيده مسلمان باشد اجازه آنها در ازدواج او لازم نيست.

عيبهايى كه به واسطه آنها مى‌شود عقد را بهم زد

مسأله 1861: اگر مرد بعد از عقد بفهمد كه زن يكى از هفت عيب را دارد مى‌تواند عقد را به هم بزند به شرط آنكه معلوم شود كه عيب پيش از عقد بوده است:

اول: ديوانگى.

دوم: مرض خوره.

سوّم: مرض بَرَص (پيسى).

چهارم: كورى.

پنجم: زمين‌گير بودن و در حكم آن است شلى كه شل بودن او واضح باشد.

ششم: آن كه افضا شده يعنى راه بول و حيض يا راه حيض و غائط او يكى شده باشد ولى اگر راه حيض و غائط او يكى شده باشد به هم زدن عقد اشكال دارد و بايد احتياط شود.

هفتم: آن كه گوشت، يا استخوانى يا غده‌اى در فرج او باشد كه مانع نزديكى شود.

مسأله 1862: زن نيز مى‌تواند در

چهار صورت عقد را به هم بزند:

اوّل: ديوانه بودن شوهر، اگر زن بعد از عقد بفهمد كه شوهرش پيش از عقد ديوانه بوده يا آنكه بعد از عقد چه پيش از نزديكى يا بعد از آن ديوانه شود مى‌تواند عقد را بهم بزند.

دوّم: نداشتن آلت مردى، چنانچه زن بعد از عقد بفهمد كه شوهرش پيش از عقد آلت مردى نداشته يا بعد از عقد پيش از نزديكى آلت او بريده شده مى‌تواند عقد را بهم بزند.

سوّم: ناتوانى از نزديكى جنسى، اگر زن بعد از عقد بفهمد كه شوهرش مرضى دارد كه نمى‌تواند وطى و نزديكى نمايد هر چند آن مرض بعد از عقد و پيش از نزديكى عارض شده باشد مى‌تواند عقد را بهم بزند.