فقير نباشد بايد فطره خود را بدهد.

مسأله 1412: كسى كه سيّد نيست نمى‌تواند به سيّد فطره بدهد حتّى اگر سيّدى نانخور او باشد نمى‌تواند فطره او را به سيّد ديگر بدهد.

مسأله 1413: فطره طفلى كه از مادر يا دايه شير مى‌خورد، بر كسى است كه مخارج مادر يا دايه را مى‌دهد ولى اگر مادر يا دايه مخارج خود را از مال طفل بر مى‌دارد فطره طفل بر كسى واجب نيست.

مسأله 1414: اگر انسان كسى را اجير نمايد و شرط كند كه مخارج او را بدهد «مانند خدمتكار» در صورتى كه بشرط خود عمل كند و نانخور او حساب شود بايد فطره او را هم بدهد ولى چنانچه شرط كند كه مقدارى از مخارج او را بدهد و مثلًا پولى هم براى ديگر مخارجش بدهد، دادن فطره او واجب نيست مانند كارگران در كارخانه‌ها و مهمانخانه‌ها كه معمولًا كاركنان، غذاى خود را همانجا مى‌خورند فطره آنها بر خودشان است نه بر صاحب‌كار.

مسأله 1415: اگر كسى بعد از غروب شب عيد فطر بميرد، بايد فطره او و عيالاتش را از مال او بدهند، ولى اگر پيش از غروب بميرد، واجب نيست فطره او و عيالاتش را از مال او بدهند.

مصرف زكات فطره‌

مسأله 1416: اگر زكات فطره را به يكى از هشت مصرفى كه سابقاً براى زكات مال گفته شد برسانند كافى است ولى احتياط مستحب آن است كه فقط به فقراى شيعه بدهند.

مسأله 1417: اگر طفل شيعه‌اى فقير باشد، انسان مى‌تواند فطره را به مصرف او برساند، يا به واسطه دادن به ولىّ طفل، ملك طفل نمايد.

مسأله 1418: فقيرى كه فطره به او مى‌دهند، لازم نيست عادل باشد. ولى احتياط واجب آن است كه به شراب خوار و كسى كه آشكارا معصيت مى‌كند فطره ندهند.

مسأله 1419: به كسى كه فطره را در معصيت مصرف مى‌كند نبايد فطره بدهند.

مسأله 1420: احتياط واجب آن است كه به يك فقير بيشتر از مخارج سالش و كمتر از