چهارم: دو مرد عادل بگويند كه: در شب، ماه را ديده‌ايم، ولى اگر صفت ماه را بر خلاف يكديگر بگويند، يا شهادتشان خلاف واقع باشد مثل اينكه بگويند: داخل دائره ماه طرف افق بود، اوّل ماه ثابت نمى‌شود. امّا اگر در تشخيص بعض خصوصيّات اختلاف داشته باشند مثل آنكه يكى بگويد ماه بلند بود، و ديگرى بگويد نبود، بگفته آنان اول ماه ثابت مى‌شود.

پنجم: مجتهد جامع الشرائط حكم كند كه اوّل ماه است.

مسأله 1139: اگر مجتهد جامع الشرائط حكم كند كه اوّل ماه است كسى هم كه تقليد او را نمى‌كند بايد به حكم او عمل كند، ولى كسى كه مى‌داند مجتهد جامع الشرائط اشتباه كرده نمى‌تواند به حكم او عمل نمايد.

مسأله 1140: اول ماه با پيشگوئى منجمين ثابت نمى‌شود، ولى اگر انسان از گفته آنان يقين پيدا كند بايد به آن عمل نمايد.

مسأله 1141: بلند بودن ماه يا دير غروب كردن آن دليل نمى‌شود كه شب پيش شب اوّل ماه بوده است.

مسأله 1142: اگر اوّل ماه براى كسى ثابت نشود و روزه نگيرد چنانچه دو مرد عادل بگويند كه شب پيش ماه را ديده‌ايم بايد روزه آن روز را قضا نمايد.

مسأله 1143: اگر اول ماه در شهرى ثابت شود براى همه شهرهايى كه در قسمتى از شب شريك با آن شهر هستند كفايت مى‌كند.

مسأله 1144: اول ماه با تلفن، تلگراف راديو و وسايل اطلاع‌رسانى جديد در صورتى ثابت مى‌شود كه: 1- در شهر مبدأ كه اول ماه در آن ثابت شده به يكى از راه‌هايى كه در مسأله 1780 ذكر شده ثابت شده باشد. 2- انسان از خبر مذكور اطمينان به صحت آن پيدا كند. 3- شهرى كه در آن اول ماه ثابت شده با شهر مذكور در مقدارى از شب شريك باشند.

مسأله 1145: روزى را كه انسان نمى‌داند آخر ماه رمضان است يا اول شوّال، بايد روزه بگيرد، ولى اگر پيش از مغرب بفهمد كه اوّل شوال است بايد افطار كند.

مسأله 1146: اگر زندانى نتواند به ماه رمضان يقين كند، بايد به گمان عمل نمايد،