بجا آورد، و نيز اگر نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد بايد آن روز را اگر چه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1127: مسافر مى‌تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيّبه روزه مستحبى بگيرد و احتياط آن است كه سه روز پشت سر هم و چهار شنبه و پنج شنبه و جمعه باشد.

مسأله 1128: كسى كه نمى‌داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد روزه‌اش باطل مى‌شود، و اگر تا مغرب نفهمد روزه‌اش صحيح است.

مسأله 1129: اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند روزه مسافر باطل مى‌باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1130: اگر روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند وقتى بحدّ ترخّص برسد يعنى بجائى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان را نشنود بايد روزه خود را باطل كند، اگر پيش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتياط كفّاره واجب مى‌شود.

مسأله 1131: اگر مسافر پيش از ظهر بوطنش برسد، يا بجائى برسد كه مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بايد آن روز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده يا بعد از ظهر به وطنش برسد، يا بجايى برسد كه مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند، نمى‌تواند در آن روز روزه بگيرد.

مسأله 1132: مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد، و در خوردن و آشاميدن كاملًا خود را سير كند.

كسانى كه روزه بر آنها واجب نيست‌

مسأله 1133: كسى كه بواسطه پيرى نمى‌تواند روزه بگيرد يا براى او مشقّت دارد روزه بر او واجب نيست، ولى در صورت دوّم بايد براى هر روز يك مد كه تقريباً ده سير است گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.