جماع راضى بوده بر هر كدام يك كفّاره واجب مى‌شود و هر يك بايد كفاره خودش را بدهد.

مسأله 1089: اگر زنى شوهرِ روزه‌دار خود را مجبور كند كه جماع نمايد، يا كارى ديگرى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، واجب نيست كفاره روزه شوهر را بدهد.

مسأله 1090: اگر روزه‌دار در ماه رمضان، با زن خود كه روزه‌دار است جماع كند، چنانچه در ابتدا زن را مجبور كرده باشد ولى در بين جماع زن راضى شود، بنابر احتياط واجب بايد مرد دو كفّاره و زن يك كفّاره بدهد.

مسأله 1091: اگر روزه‌دار در ماه رمضان با زن روزه‌دار خود كه خواب است جماع نمايد، يك كفاره بر او واجب مى‌شود، و روزه زن صحيح است و كفّاره هم بر او واجب نيست.

مسأله 1092: اگر مرد زن خود را مجبور كند كه غير جماع كار ديگرى كه روزه را باطل مى‌كند بجا آورد، كفّاره زن را نبايد بدهد، و بر خود زن هم كفّاره واجب نيست.

مسأله 1093: كسى كه بواسطه مسافرت يا مرض روزه نمى‌گيرد، نمى‌تواند زن روزه‌دار خود را مجبور به جماع نمايد، ولى اگر مجبور كند، كفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1094: انسان نبايد در بجا آوردن كفّاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست فوراً آن را انجام دهد.

مسأله 1095: اگر كفاره بر انسان واجب شود، و چند سال آن را بجا نياورد، چيزى بر آن اضافه نمى‌شود.

مسأله 1096: كسى كه بايد براى كفّاره يك روز شصت فقير را طعام بدهد، اگر به شصت فقير دسترسى دارد، نبايد به هر كدام از آنها بيشتر از يك مد كه تقريباً ده سير است طعام بدهد، يا يك فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، ولى چنانچه فقير، داراى عائله باشد انسان مى‌تواند، براى هر يك از عيالات فقير او اگر چه صغير باشند يك مد به آن فقير بدهد، بلى اگر فرزندان او صغير باشند سهم او و بچه‌ها را يك جا تحويل دهد.

مسأله 1097: كسى كه قضاى روزه رمضان را گرفته اگر بعد از ظهر عمداً كارى كه‌