مسأله 148: فروش و عاريه دادن چيز نجس كه استفاده از آن مشروط به طهارت نيست مانعى ندارد و در اين فرض لازم نيست نجس بودن آن را به مشترى اطلاع دهد. امّا فروش و عاريه دادن چيز نجس كه استفاده از آن مشروط به طهارت واقعيه است در صورتى صحيح است كه امكان تطهير آن باشد و به مشترى اطلاع دهد. و فروش و عاريه دادن چيز نجس كه استفاده متعدد دارد بدون اطلاع به مشترى اشكالى ندارد و صحيح است ولى اگر مى‌داند مشترى از آن استفاده‌هايى مى‌كند كه مشروط به طهارت است بايد به او اطلاع دهد.

مسأله 149: اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مى‌خورد يا با لباس نجس نماز مى‌خواند لازم نيست به او بگويد.

مسأله 150: اگر جايى از خانه يا فرش كسى نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانى كه وارد خانه او مى‌شوند با رطوبت به جاى نجس رسيده است، لازم نيست به او بگويد.

مسأله 151: اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد به مهمان‌ها بگويد، اما اگر يكى از مهمان‌ها بفهمد لازم نيست به ديگران خبر دهد.

مسأله 152: اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود يا بخواهد آن چيز نجس را عاريه بدهد، اگر بداند كه صاحبش آن چيز را در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند، واجب است به او بگويد.

مسأله 153: اگر بچّه مميزى كه خوب و بد را مى‌فهمد بگويد چيزى كه در دست او است نجس است و يا بگويد: آن چيز را آب كشيدم، بعيد نيست حرف او معتبر باشد.

مُطَهّرات‌

مسأله 154:

يازده چيز، نجاست را پاك مى‌كند

و آنها را مطهّرات گويند: اوّل: آب، دوّم: زمين، سوّم: آفتاب، چهارم: استحاله، پنجم: سركه شدن انگور ششم:

انتقال، هفتم: اسلام، هشتم: تبعيّت، نهم: برطرف شدن عين نجاست، دهم: استبراء حيوان نجاستخوار، يازدهم: غائب شدن مسلمان. و احكام اينها به طور تفصيل در مسائل آينده گفته مى‌شود.