مسأله 542: هرگاه براى نمازگزار شك پيدا شود بايد مقدارى فكر كند تا شايد شك او برطرف شود لذا اگر شك او برطرف شد و نسبت به يك طرف يقين يا گمان پيدا كرد بنا را بر آن گذاشته و نماز را ادامه دهد و نمازش صحيح است و اگر با مقدارى فكر كردن چيزى يادش نيامد و به شك خود باقى ماند و اصطلاحاً شك مستقر شد بايد به وظيفه شاك عمل كند. و اگر يكى از شك‌هاى مبطل مستقر شد نماز را قطع كند و در اينجا قطع نماز حرام نيست.

شكهايى كه نبايد به آنها اعتنا كرد

مسأله 543: شكهائى كه نبايد به آنها اعتنا كرد از اين قرار است:

اوّل: شك در چيزى كه محل بجا آوردن آن گذشته است.

دوّم: شك بعد از سلام.

سوّم: شك بعد از گذشتن وقت نماز.

چهارم: شك كثيرالشّك يعنى كسى كه زياد شك مى‌كند.

پنجم: شك امام و مأموم.

ششم: شك در نماز مستحبّى.

1- شك در چيزى كه محل آن گذشته است‌

مسأله 544: اگر در بين نماز شك كند كه يكى از كارهاى واجب آن را انجام داده يا نه مثلًا شك كند كه حمد را خوانده يا نه چنانچه مشغول كارى كه بايد بعد از آن انجام دهد يا مستحب است انجام دهد نشده باشد؛ بايد آنچه را كه در انجام آن شك كرده بجا آورد، و اگر مشغول كارى كه بايد يا مستحب است بعد از آن انجام دهد شده، به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 545: اگر در بين خواندن آيه‌اى شك كند كه آيه پيش از آن را خوانده يا نه و يا وقتى آخر آيه را مى‌خواند شك كند كه اول آن را خوانده يا نه بايد به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 546: اگر بعد از ركوع يا سجود شك كند كه كارهاى واجب آن مانند ذكر و آرام‌