سوّم: در جايى كه براى عده مخصوصى وقف شده است مثل بعضى از مدرسه‌ها.

چهارم: روى قبر مؤمنين در صورتى كه بى‌احترامى به آنان باشد.

مسأله 69: مخرج بول با غير آب پاك نمى‌شود و اگر بعد از برطرف شدن بول يك مرتبه بشويند كافى است، گرچه احتياط مستحب آن است كه دو مرتبه شسته شود. ولى كسانى كه بولشان از غير مجراى طبيعى مى‌آيد، بايد دو مرتبه بشويند، خصوصاً اگر بيرون آمدن بول از آن مجرا غير متعارف باشد.

مسأله 70: اگر مخرج غائط را با آب بشويند بايد چيزى از غائط در آن باقى نماند، ولى باقى ماندن رنگ و بوى آن مانعى ندارد، و اگر در دفعه اول طورى شسته شود كه ذره‌اى از غائط در آن نماند، دوباره شستن لازم نيست.

مسأله 71: هرگاه با سنگ و كلوخ و مانند اينها غائط را از مخرج برطرف كنند، اگر چه پاك شدنش محل تأمل است ولى نماز خواندن مانعى ندارد.

مسأله 72: لازم نيست با سه سنگ يا سه قطعه پارچه مخرج را پاك كنند، بلكه با اطراف يك سنگ يا يك پارچه هم كافى است، ولى بايد از سه دفعه كمتر نباشد، ليكن اگر مخرج را با استخوان و سرگين و يا چيزهايى كه احترام آنها لازم است، مانند كاغذى كه اسم خدا بر آن نوشته شده، پاك كند نمى‌تواند نماز بخواند.

مسأله 73: در سه صورت، مخرج غائط فقط با آب پاك مى‌شود:

اوّل: آن كه با غائط، نجاست ديگرى مثل خون بيرون آمده باشد.

دوّم: آن كه نجاستى از خارج به مخرج غائط رسيده باشد.

سوّم: آن كه اطراف مخرج بيشتر از مقدار معمول آلوده شده باشد. در غير اين سه صورت مى‌شود مخرج را با آب شست و يا به دستورى كه بعداً گفته مى‌شود با پارچه و سنگ و مانند اينها پاك كرد، اگر چه شستن با آب بهتر است.

مسأله 74: اگر شك كند كه مخرج را تطهير كرده يا نه، اگر چه هميشه بعد از بول يا غائط فوراً تطهير مى‌كرده، احتياط واجب آن است كه تطهير نمايد.

مسأله 75: اگر بعد از نماز شك كند كه قبل از نماز مخرج را تطهير كرده يا نه، نمازى كه خوانده صحيح است، ولى براى نمازهاى بعد بايد تطهير كند.