كه نافرمانى خدا و رسول خداست. زنان فرزندان عبدالمطلب به آن حضرت عرض كردند: پس اين سوگوارى براى چه كسى نگه داريم؟ امروز نزد ما مانند روز رحلت پبامبر صلى الله عليه و آله و على و فاطمه و رقيّه و زينب و امّ‌كلثوم است.

آرى، پيش‌گويى امير مؤمنان عليه السلام و گفت و گوى حبيب بن مظاهر و ميثم تمار و تأييد و تأكيد رشيد هجرى و همين طور، گريستن محمّد حنفيه و گرد آمدنِ زنان خاندان عبدالمطلب، همه و همه، بيانگر آن است كه شهادت امام، از پيش بر سر زبان‌ها افتاده بود و بسيارى از مسلمانان، به ويژه خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله، از اين حادثه خونبار آگاه بودند، و مى‌دانستند كه امام حسين عليه السلام در اين سفر، كه به دعوت كوفيان راهى سوى عراق است، كشته خواهد شد. و آن چنان تحقّق اين حادثه از پيش روشن بود كه در ميان پيروان اديان ديگر نيز، آوازه آن در پيچيده بود. و ما در اين جا، تنها به يك مورد بسنده مى‌كنيم:

رأس الجالوت گويد: پدرم مى‌گفت: هر گاه كه از سرزمين كربلا مى‌گذشتم به سرعت از آن جا دور مى‌شدم. گفتم: براى چه؟ گفت:

در ميان ما بر سر زبان‌ها افتاده بود كه فرزند يكى از پيامبران در اين سرزمين كشته خواهد شد و من مى‌ترسيدم كه مباد آن كه كشته مى‌شود من باشم، تا اين كه حسين عليه السلام به شهادت رسيد، دانستيم كه فرزند پيامبرى كه مى‌گفتند، در اين سرزمين كشته مى‌شود، چه كسى است؟ [1]

[1]. تاريخ طبرى، ج 4، ص 296.