هر چه بدان فرمان رفته است همان خواهد شد، خواه به رهنمود تو عمل كنم يا آن را وانِهم.

2. ابوبكر حارث بن هشام بر امام عليه السلام درآمد و همانند عمر بن عبدالرحمن از ايشان خواست تا به كوفه نرود. امام عليه السلام در پاسخ او فرمود:

جَزَاكَ اللَّهُ خَيْراً يَابْنَ عَمّ، فَقَدْ اجْهَدَكَ رَأيَكَ، وَمَهْمَا يَقْضِ اللَّهُ يَكُن. فَقَالَ: انَّا للَّهِ وَعِنْدِاللَّهِ نَحْتَسِبُ يَا ابَا عَبْدِاللَّهُ. [1]

اى پسر عمو خداى تو را پاداش نيكو دهاد. تو در اين نظر خيرخواهانه خود را به رنج افكنده‌اى و آن چه خداى فرمان داده است خواهد شد. سپس فرمود: اى اباعبداللَّه، ما از خداييم و آن چه انجام دهيم، پاداش آن از خداى طلبيم.

3. عبداللَّه فرزند عمر-/ خليفه دوّم-/ به هنگام بِدْرودِ امام عليه السلام عرض كرد:

اى اباعبداللَّه، تو را به خدا مى‌سپارم؛ چرا كه در اين سفر كشته خواهى شد. [2]

4. شيخ فخرالدين طِريحى آورده است كه: امام حسين عليه السلام زمين‌هايى را كه قبر آن حضرت در آن‌جاست از مردم «نينوا» و «غاضريّه» به شصت هزار درهم خريدارى كرد و به عنوان صدقه به آن‌ها بازگردانيد. و از آن‌ها پيمان گرفت كه زيارت‌كنندگانش را به قبر شريف او ره نمايند و سه روز آن‌ها را ميهمان كنند. [3]

[1]. مروّج الذهب، ج 3، ص 56.

[2]. بحار الانوار، ج 44، ص 313.

[3]. مجمع البحرين، ج 5، ص 461، ذيل مادّه «كَرْبَل».