شايسته است؟ آيا درست است كه با تعبيرهاى حزن‌آور، منزلت والاى امام عليه السلام ناديده انگاشته شود؟ شما كه بر اين باوريد، اين كتاب نه تنها مقام امام را پائين نياورده بلكه به تصديق عالمانِ صاحب‌نظر، مقام امام عليه السلام را بسى برتر از آن چه مردم عامى تصوّر مى‌كنند، بالا برده است.

آيا فرض ناآگاهى براى امام عليه السلام- در شرائطى كه حتّا فرزدق و نظير او، از فرجام اين حركت آگاه است- از منزلت او نمى‌كاهد؟ آيا تحيّر و ترديد، عالمان اهل نظر را به تأييد و تصديق واداشته است؟ آيا به نظر شما تنها مردم عامى هستند كه امام را عالم و آگاه مى‌دانند؟

مى‌گويد:

اكنون حسين بن على عليه السلام زير نظر نيروهاى مسلّح دشمن در اين بيابان فرود آمده و دستگاه حكومت، آن حضرت را تحت فشار قرار داده و آينده كار، خطرناك‌تر به نظر مى‌رسد ... در اين وضع مرگبار و تأسف آور امام حسين عليه السلام از قضيّه‌اى كه قريب بيست و چهار سال پيش‌ [1] در همين زمين واقع شده و سخنانى كه اميرالمؤمنين عليه السلام فرموده، ياد مى‌كند و آن را براى يارانش توضيح مى‌دهد. در آن هنگام اميرالمومنين عليه السلام در حضور فرزندش حسين بن على عليه السلام كه در آن وقت در حدود سى و سه سال داشت فرمود: «در اين سرزمين عزيزانى از خاندان پيغمبر صلى الله عليه و آله كشته مى‌شوند». و امروز هم عزيزانى از خاندان پيغمبر صلى الله عليه و آله در اين سرزمين گرفتار شده و آينده سختى در پيش دارند. آيا آن عدّه از

[1]. جنگ صفّين اواخر سال 36 هجرى شروع شده و ورود امام حسين عليه السلام به كربلا، اوّل سال شصت و يك هجرى بوده است. پس فاصله بين اين دو حادثه حدود 24 سال خواهد بود، (همان، ص 302).