هيچ گونه ربطى به حوزه تاريخ ندارد. و به طور قطع مسئله آگاهى امام از حوادث آينده، در حوزه مسائل اعتقادى است و دانش تاريخ را نرسد كه در نفى يا اثبات آن، نظر دهد.

آيا آن چه در تاريخ آمده، و به ويژه در تاريخ طبرى، و ويژه‌تر اين‌كه در يك مسئله اعتقادى، قابل اعتماد است؟ آيا در چنين مسئله‌اى كه در حوزه دانش كلام است مى‌شود به نظير تاريخ طبرى استناد كرد؟ تاريخى كه سرشار از ساخته‌ها و پرداخته‌هاى مؤلّف يا تاريخ‌نگارانِ پيش از اوست.

و امّا تاريخ طبرى:

علّامه امينى قدس سره آورده است كه، طبرى آن گاه كه به تاريخ ابوذر، صحابى بزرگوار پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌رسد؛ چنين مى‌گويد:

در اين سال؛ يعنى سال سى‌ام هجرى، آن چه اتّفاق افتاد همانا برخورد معاويه با ابوذر و تبعيد او از شام به مدينه است. و امّا عدّه‌اى در توجيه كار معاويه برآمده و او را در اين كار معذور دانسته‌اند و از سبب‌هايى سخن گفته‌اند كه دوست ندارم در اين‌جا از آنها ياد كنم.

سپس علّامه امينى مى‌گويد: آيا طبرى به چه انگيزه‌اى فقط به نقل معذور دانستن معاويه و توجيه رفتار نادرست او، از سوى عدّه‌اى از هوادارانش، بسنده كرده و از نقل رويدادهاى ناخوشايندى كه در جهان اسلام مى‌گذشت و مصيبت‌ها و ناراستى‌هايى كه در آن روزگار بر امّت محمّد صلى الله عليه و آله سايه افكنده بود و مصيبت بارتر اين‌كه، تا به امروز نيز تأثير ناگوار آن برجاى مانده است، امتناع‌