محمد بن خالد طيالسى از سيف بن عميره نقل مى‌كند كه به همراه صفوان بن مهران جمّال و جماعتى از اصحاب، بعد از آن كه امام صادق (ع) از حيره به مدينه برگشته بود به نجف اشرف رفتيم. هدف از اين اجتماع زيارت قبر

مطهر ابوالحسن اميرالمؤمنين (ع) بود، وقتى به محدوده مزار شريف رسيديم، صفوان مشغول زيارت شد، ابتدا زيارت حضرت امير را خواند و بعد از آن رو به طرف كربلا ايستاد و زيارت عاشورا را كه از علقمه نقل شده بود خواند و پس از آن دعاى معروف به همان دعاى علقمه را كه در واقع دعاى صفوان است، خواند. سيف بن عميره گويد من به صفوان گفتم علقمه بن محمد حضرمى زيارت عاشورا را براى ما از امام باقر (ع) خواند و اين دعايى كه تو حالا خواندى در آن نبود صفوان درباره علقمه هيچ‌گونه قدحى وارد نكرد و فقط گفت من با امام صادق (ع) در اين مكان آمدم امام علاوه بر آنچه علقمه براى شما نقل كرده است اين دعا را هم خواند.

از اين مطالب استفاده مى‌شود كه علقمه در نزد صفوان مجهول الحال نبوده بلكه يك شخصيت علمى مورد تأييد است. اين گفتار هم زيارت عاشورا را توجيه و هم وضع علقمه را روشن مى‌نمايد. تفصيل بيشتر در كتاب شفاء الصدور مذكور است و به همين اندازه اكتفا مى‌كنيم.

و اما دو سند ديگر كه به امام باقر (ع) منتهى مى‌شود، سند اول: محمد بن اسماعيل بن بزيع از صالح و سيف بن عميره از علقمه بن محمد حضرمى. اين سند هم قابل تصحيح و توجيه فنى است؛ زيرا طريق شيخ به محمد بن اسماعيل بن‌

بزيع صحيح است و صالح بن‌