مقدمه‌

بسم الله الرمن الرحيم‌

رسول اكرم (ص) مى‌فرمايند:

«... القلم من الله نعمة عظيمه ولولا القلم لم يستقم الملك والدين ولم يكن عيش صالح»؛ [1]

قلم نعمت بزرگ خداوند است و اگر قلم نبود، ملك و دين راستى نمى‌يافت و زندگى نيكو حاصل نمى‌شد.

در افق تابناك انديشه اسلامى، پژوهش و تحقيق، گشاينده باب حكمت و معرفت، و شرط وصول به شناخت و حقيقت است. الفاظ چون به هم مى‌پيوندند و كلمات چونان دانه‌هاى درّ آن گاه كه با كلك سحرانگيز محققان به هم رشته مى‌شوند جلوه‌هاى جمال نورانى علم و دانش رخ مى‌نمايد و پرده‌هاى نادانى و جهالت از هم گسيخته مى‌گردد. اين هدف گرچه بسى ارجمند است و جان‌فروز، ليك روشن است كه دست‌يابى به آن نيازمند شرايط و بايسته‌هايى است كه بايد فراهم گردد. از جمله اين بايسته‌ها رساندن جامعه به سطحى از آگاهى و خردورزى است كه ژرفايى بينش را دغدغه خويش سازد و انديشه‌هاى نو را برتابد. چه در غير اين صورت، دانشوران در معرفت‌شناسى و يافتن حقيقت راهى بس دشوار را در پيش خواهند داشت. در جامعه‌اى كه از نظريه‌پردازى و كاويدن مرزهاى‌

[1]. مستدرك الوسائل، ج 13، ص 285.