مرزهاى توحيد و شرك

در عبادت

آفرينش انسان و جهان، فعل حكيمانه ايزد داناست كه ـ همچون هر كار حكيمانه ـ براى خود هدفى را تعقيب مى نمايد; هدفى كه نتيجه آن به خود مخلوقات باز مى گردد، نه به آفريدگار بى نياز. اين حقيقت با در نظر گرفتن دو اصل مسلم زير، كاملاً روشن مى گردد:

1. خدا غنى مطلق است و احتياج و نياز، به ساحت قدس او راه ندارد.

2. خدا آفريدگار حكيمى است كه طبعاً بايستى اثر حكمت در فعل وى تجلى كند، يعنى كار او بايد دور از عبث و بيهودگى باشد.

با در نظر گرفتن اين دو اصل، به اين نتيجه مى رسيم كه آفرينش جهان وانسان، بيهوده نبوده وبراى هدفى كه نتيجه آن به خود آفريدگان باز مى گردد، انجام پذيرفته است.

قرآن مجيد به اين دو اصل فوق و نتيجه آن چنين اشاره مى كند:

(أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَانَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُون).[1]

«آيا گمان مى كنيد كه شما را بيهوده آفريده ايم و به سوى ما باز نخواهيد گشت؟».

اكنون اين سؤال مطرح مى شود كه هدف از آفرينش انسان چيست؟